Vigo’da Acilden Yoğun Bakıma: Heidi & Clara Kostümünün Hikâyesi* | by Hasan Metehan Ozkan | Sep, 2025

(English version below 👇)

Biraz güçlenip ayaklanınca sıra geldi, günler önce acıklamasız paylaştığım “Heidi & Clara” kostümümün — Tarkan bu ismi uygun görmüştü — hikâyesini anlatmaya;

Belki farkındasınızdır, geçen hafta başladığımız Galiçya seyahatimizden fotoğraflar paylaşıyordum. Ourense’den başlayıp Hristiyanlar’ın hac rotasının en önemli ayağı olan Santiago de Compostela’ya geçmiştik ve her ne kadar bu bölgenin Karadeniz’i gibi olduğu konusunda uyarılmış ve kendimizce birer “kalınca” bir şey almış olsak da, Barselona gibi sıcak bir şehirden yola çıkmış iki avanak olarak Galiçya’da yediğimiz yağmur ve soğuktan sonra gerçeklikten ne kadar kopuk olduğumuzu anladık; koşa koşa gidip Tarkan’a mont aldık, mont!

Vigo’da biraz cereyanlı bir sokakta yemek yediğimiz akşamın sabahında benim göğsüme bıçaklar sokuluyordu ve otel odasında yorganın altında zangır zangır titriyordum. Hemen parasetamol kürüne başlandı, terlemeye çalıştım vs. ama baktım durum kötü, dedim “Aşkım acile gidelim, tatilimizin geri kalanı zehir olmasın.” Acil de acil haaa! Girişteki kayıt memuruna derdini anlatmaya çalış, “Bekle” desin, seni hemşireye yönlendirsin, hemşire de ayrı bir ifadeni alsın, sonra o da “Bekle, doktor görecek” desin… Randevulu poliklinik muayenesinde bile en azından doğrudan doktora ulaşırsın. Ulaştım doktora, “Evet, neyiniz var?” demez mi, ya zaten hasta hâlimle iki defa anlatmışım… Neyse uzatmayalım, dedim: “Aman doktor, canım doktor, tatilimiz zehir olmasın; sen bana bir serum mu bağlarsın, kıçıma bir iğne mi saplarsın, bir şey yap, benim gözüm açılsın, kendime geleyim, yola devam edeyim.” Yok öyle bir şey, “Vücudun dinlenmesi lazım, yat dinlen” dedi. Vardı, yoktu, nerede varmış, Türkiye’de var… Haaa zaten “ancak orada olur”a gidiyordu ki muhabbet, “Türkiye’de Alman Hastanesi’nde yaptırmıştım” diyerek bu sidik yarışında İspanyol forvetin karşısına Alman oyuncumu sürdüm. (Futboldan da ne anlarım ya!) 😎 Dedim: “Tamam, vermiyor musun o serumu? Bugün sen verme, 2 gün sonra bayıldığımda veren bulunur.” Adam sinirden küplere bindi, kaptım reçetemi, attım çalımımı, çıktım odadan. Benimki de salaklık tabii ki; adam yıllarca okumuş etmiş, ben ona akıl öğretiyorum, egosunda tepiniyorum…

O gece de Vigo’da parasetamollerle ve doktorun verdiği yeni ilaçla geçti. Sabah toparlanıldı, yamuk yumuk bir şekilde Pontevedra’ya varıldı. Seyahatten de vazgeçmiyorum! Biz vardık sabah 10’da, otelin giriş saati en erken 15:00. “Böyle giriş saati mi olur?” diyeceksiniz, haklısınız; “Amaaan, ne olacak, bavulları bırakır gezeriz” demiştik rezervasyon yaparken, hastalanacağımı bilemedim. Bir yerlerde küçük bir kahvaltı, bir çorba derken 12:00’de otelin kafesine oturduk, “Ne olur biraz çabuk olun” dedik, 14:45’te odaya ancak girebildik. Biraz dinlendikten sonra “Ben bir konyak alayım, göğsüm ısınsın, mikrobu kırsın” dedim. Ben hala “yel girdi” zannediyorum. Konyaktan sonra da bu Galiciyalıların Kahlua’ya benzeyen çikolatalı bir likörü var, ondan içtik dışarıda ve tam akşam yemeğine yönelirken size tarif edemeyeceğim acılar, ağrılar yaşamaya başladım. Sanki birisi göğüs çevresindeki kaslarımı teker teker eline geçirmiş, avucunun içinde sıkıyor. Kendimizi eczaneye attığımızda bağırmıyor, bögürüyor, anırıyordum. Herkese bir akıl tutulması gelmiş, taksi arıyorlar. Tako’ya dedim: “Ne taksisi, ambulans çağır ambulans!” Ambulanstaki kız soruyor: “1’den 10’a kadar ağrınızı kaç olarak değerlendirirsiniz?” “10 doğum sancısı” dedi, kadınlara ayıp olmasın diye utancımdan 9 dedim. Hastaneye varana kadar böbrek diyen oldu, apandisit diyen oldu. Acilde yapılan test ve görüntülemelerle anlaşıldı ki tam adıyla “sağ kalp boşluklarında yüklenme ile birlikte iki taraflı akut akciğer embolisi” — halk deyişiyle “ciğere pıhtı atmış.” Ölüyormuşum ben, hala ölebilirmişim; yoğun bakımlıkmışım ama Pontevedra’da yokmuş ve Vigo’ya geri gitmem lazımmış. At dozu ağrı kesicilerle beni sabaha kadar stabil tutup, kımıldamama izin vermeden, su bile içirmeden sabah beni ambulansla Vigo’daki özel bir hastanenin yoğun bakımına kaldırdılar.

Bilin bakalım hangi hastane ve beni kapıda hangi doktor karşıladı? Evet, bildiniz: İki gün önce gittiğim hastane ve papaz olduğum doktor. Adam içten içe panik elbette; ya bana daha kötü bir şey olmuş olsaydı… Ben durur muyum hiç, lafı yapıştırdım hemen: “Sen o serumu bağlamadın ama ben âlâsını yedim de geldim!”

Hadi arkası yarın…

(Fatih Altaylı hapisaneden bildiriyorsa ben de hastaneden bildirmeye devam edeceğim…)

⭐⭐⭐

Chatgpt Translation:

Once I’d gathered a bit of strength and managed to get back on my feet, it was finally time to tell the story behind my “Heidi & Clara” costume — a name Tarkan had deemed most fitting — which I’d teased days ago.

You may have noticed I’d been posting photos from the Galicia trip we started last week. We began in Ourense and moved on to Santiago de Compostela — the most famous stop along the Christian pilgrimage route. Though we’d been warned this region was like the Black Sea of Spain and had each bought something “a bit warm” just in case, we were two fools setting out from sun-soaked Barcelona. After the rain and cold of Galicia soaked us through, we realized just how far from reality we’d strayed. We ended up rushing to buy Tarkan a coat. A coat!

The next morning, after dinner on a slightly drafty street in Vigo, it felt as if knives were stabbing my chest. I was shivering like mad under the hotel duvet. We jumped straight into a paracetamol regimen, tried to sweat it out and all that, but when things looked grim, I said, “Love, let’s go to the ER before the rest of our holiday turns into poison.”

And oh, the ER! First you try to explain your misery to the receptionist, who says “Wait” and sends you to a nurse, who takes your statement all over again, then says “Wait, the doctor will see you.” At least in a regular appointment you get straight to the doctor. Finally, the doctor appeared. “Yes, what’s the problem?” he said — as if I hadn’t just explained it twice already in my half-dead state. Anyway, I cut to the chase:

“Please, doctor, my dear doctor, don’t let our holiday go to hell. Hook me up to a drip, stab me in the butt with something, anything, just make my eyes open and my body rise so I can go on my way.”

Nothing doing. “Your body needs rest. Go lie down,” he said. Apparently IV drips were a myth — at least in Spain. The conversation was teetering on the classic “Oh, that only happens in Turkey,” so I pulled my trump card: “Well, back in Turkey, at the German Hospital, they gave me one.” (As if I know a thing about football, but yes — I fielded a German player against the Spanish striker.) 😎 “Fine,” I said, “don’t give me the drip today. Someone will give it when I collapse in two days anyway.” The man turned crimson with fury. I grabbed my prescription, dribbled past him, and stormed out. Of course, sheer stupidity on my part — the man studied for years and here I was, trampling all over his ego with my half-baked wisdom.

That night passed with paracetamol and the new meds he’d prescribed. In the morning, barely stitched together, we wobbled off to Pontevedra. I wasn’t giving up on the trip! We arrived at 10 a.m. — earliest check-in: 3 p.m. “Who sets check-in that late?” you’ll say, and you’d be right. When booking, we’d said, “Oh, whatever, we’ll just leave the bags and wander around.” I hadn’t factored in the part where I got sick. After a small breakfast and a soup somewhere, we sat at the hotel café at noon and begged: “Please, can we check in early?” They finally let us into the room at 2:45.

After resting a bit, I said, “I’ll have a cognac, warm my chest, kill the germs.” I still thought it was “just a draft.” After the cognac, we tried a local Galician chocolate liqueur like Kahlua, then headed out for dinner — and then the pain hit. Indescribable pain, as if someone had taken each muscle around my chest and was squeezing them in their fist.

By the time we threw ourselves into a pharmacy, I was no longer screaming — I was bellowing, braying. Everyone had a collective brain freeze and kept looking for a taxi. I told Tako, “Forget the taxi, call an ambulance!”

In the ambulance the nurse asked, “On a scale of 1 to 10, how strong is your pain?”

“10 — childbirth,” I thought, but out of respect for women I shamefully said 9.

On the way, people guessed kidneys, then appendicitis. Tests and scans in the ER revealed the full name: “bilateral acute pulmonary embolism with right heart strain” — in everyday language, “blood clots shot into the lungs.” Apparently I was dying, could still die, and should have been in intensive care — which Pontevedra didn’t have. So they pumped me full of horse-dose painkillers, forbade me from even sipping water, and held me stable until morning, when they hauled me by ambulance back to Vigo, to the ICU of a private hospital.

Guess which hospital, and who met me at the door?

Yes — the same one from two days before. The very doctor I’d gotten snippy with. He was quietly panicking of course — what if it had turned out worse? And could I resist? Of course not. I grinned and said,

“You didn’t give me the drip, doc — but I went and got the deluxe version!”

To be continued…

*Not: Bu yazı 17 Eylül 2025 tarihinde kaleme alınmıştır. / Note: This text was written on September 17, 2025.