Pıhtının Dersleri: Vigo’dan Yaşama Yeniden Bakmak* | by Hasan Metehan Ozkan | Sep, 2025

(English version below 👇)

Nerede kalmıştık? (Dünden devam)

Pontevedra’daki zorlu acil servis gecesinin sabahında, Vigo’daki hastanede doğrudan yoğun bakıma yatırdılar beni. “Kocamdan ayırmayın beni, özel odaya alın” dedim ama dinletemedim; bilime teslim oldum, cep telefonumu yanıma almak şartıyla. Hâlâ ne yaşadığımın ciddiyetinde değilim belli ki… Ben yoğun bakımı sessiz bir yer sanırdım; oysa ne mümkün uyumak orada eğer ağrı kesiciyi basmazlarsa: çalışanların konuşmaları, hastaların inlemeleri, aletlerin biplemeleri, gelen telefon aramaları… Çok zor bir geceydi. Neyse ki mutlu haber ertesi gün hemen geldi: “Seni özel odaya alıyoruz!”

Şimdi bu konuya bir ara verip herkesin merak ettiği soruya gelelim: Peki neden olmuş?

Seyahatlerde ayaklar uzun süre hareketsiz kalınca trombosit (pıhtı) oluşuyormuş. Hani uçaklarda falan koridorlarda volta atan insanlar vardır ya… Ki ben onlara sinir olurdum, sıkıldıkları için yaptıklarını sanırdım… Meğer bazıları pıhtı oluşmasın diye yaparmış bunu ama siz yine de bence oturduğunuz yerde ayak egzersizleri yapmayı tercih edin; milletin üstüne düşmenin, orasına burasına çarpmanın âlemi yok. İşte bu hareketsiz seyahatlerden ben son 1 ay içinde çok fazla yaptım. İstanbul’da bir sabah uyandım ki sağ baldır şiş ve kilitlenmiş. Ben çok yürümekten magnezyum eksikliği oldu, gece krampı girdi sandım — ki Nisan’dan beri her gün en az 2 saat yürüyorum. Meğer öyle değilmiş; damarlar pıhtı yapmış (böyle mi deniyor, ondan da emin değilim). İlk gün evden çıkamadım, ayağa kalkamadım, köşedeki markete zor gittim. 3–4 gün topallayarak gezdim. Meğer ben 1 aydır içimde bir bombayla arkadaşlarımı göreceğim diye Ege kıyılarını kasaba kasaba gezip dozu daha da artırıyormuşum… Barselona’ya döndükten 3 gün sonra da Galicya turuna çıktık mı Tako’yla? Şahtım şahbaz oldum…

Veee elbette ikinci önemli damar bozucu etken, baş düşman: sigara!

Mina Urgan “Bir Dinozorun Anıları”nda çok geç yaşlara kadar nasıl keyifle sigara içtiğini anlatıyor ve sigarayı bırakamadığını, bırakmak da istemediğini belirtiyordu. Sonunda öyle bir hastalanıyor ki istese de içemiyor ve “Ben sigarayı bırakamadım ama sigara beni bıraktı” diyor. Bundan sonra — ve iyi ki — benim durum da böyle olacak.

Ben yaşadığım bu olayı hayatın sigortası gibi düşünmek istiyorum. Sigorta attı ve beni uyardı. Bir yerde kaçak var; değiştirmek, düzeltmek lâzım…

Alkol mü? Bakcaaaaz ona… Şaka şaka, o da azalmak zorunda…

Özel odayı anlatacaktım değil mi? Onu da yarın anlatırım…

Yalnız şunu söylemeden bitiremeyeceğim: 2017’de Tarkan’la evlenmemizden 3 gün sonra onun da beynine pıhtı atmıştı (iktus); tüm Endülüs biletlerini iptal edip Barselona’da bizim evden daha büyük ve konforlu bir hastane odasında yemek, temizlik düşünmeden iyileşmeye çalışmıştık. Şimdi de benim pıhtı yüzünden tatilin geri kalanını iptal edip, bu gezide kaldığımız tüm “budget” otellerden daha konforlu bir odada, full pansiyon tedavi oluyorum. Veee bunların hepsini sigorta şirketleri ödüyor; biz bu konuda çok maharetliyiz maşallah…

Tamam tamam, sustum; benim bu ciddi durumla eğlenerek mücadele etmeme bazıları çok sinir oluyor, biliyorum. 🙈

⭐⭐⭐

Where were we? (Picking up from yesterday)

After that rough night at the emergency room in Pontevedra, they wheeled me straight into the ICU at the hospital in Vigo the next morning.

I said, “Don’t separate me from my husband, give me a private room,” but no one listened.

I surrendered myself to science — on one condition: that I could keep my phone with me.

Clearly, I’m still not fully grasping the seriousness of what happened… I used to think ICUs were quiet places. Turns out, there’s no way you can sleep there unless they knock you out with painkillers: staff chatting, patients groaning, machines beeping, phones ringing… It was a brutal night.

Thankfully, the happy news came the very next morning:

”We’re moving you to a private room!”

But before we get to that, let’s pause for the question everyone’s been wondering:

So, what caused it?

Apparently, when your legs stay still for too long while traveling, platelets can form clots.

You know those people pacing the aisles on planes?

I used to roll my eyes at them, thinking they were just bored…

Turns out, some of them are trying to prevent clots.

Still, if you ask me, it’s better to just do some seated foot exercises — no need to go bumping into people and knocking their elbows over.

Anyway, over the past month I’ve done a lot of long, still journeys.

One morning in Istanbul I woke up to find my right calf swollen and locked.

I thought it was just a magnesium deficiency from too much walking — I’ve been walking at least 2 hours a day since April.

But nope. The veins had gone and made clots (if that’s even how you say it?).

The first day I couldn’t leave the house, couldn’t stand up, barely made it to the corner shop.

For 3–4 days I hobbled around.

Unknowingly, I had been wandering the Aegean coast from town to town with a ticking time bomb in my leg — just to see my friends — and pushing it further and further.

Then, three days after getting back to Barcelona… off we went on a Galicia tour with Tako!

I was unstoppable, invincible… or so I thought.

And of course, the other big vessel-wrecker, the archenemy: smoking.

Mina Urgan, in *Memoirs of a Dinosaur*, wrote about how she smoked with great joy well into old age, how she couldn’t quit and didn’t even want to.

Then she got so sick she couldn’t smoke anymore even if she wanted to, and said:

“I couldn’t quit smoking, but smoking quit me.”

From now on — thankfully — I suspect that’s how it will be for me too.

I want to think of this whole ordeal as life’s safety fuse.

It blew and warned me:

“There’s a leak somewhere. Fix it.”

Alcohol?

We’ll… see about that.

Kidding — that has to be cut down too.

I was going to tell you about the private room, wasn’t I?

Tomorrow then…

But I can’t finish without saying this:

Three days after Tarkan and I got married in 2017, he had a stroke (an *ictus*).

We cancelled all our Andalusia tickets and holed up in a hospital room in Barcelona that was bigger and more comfortable than our own apartment, trying to heal without worrying about cooking or cleaning.

And now here I am — cancelling the rest of our holiday because of *my* clot, and being treated full board in a room that’s more comfortable than any of the “budget” hotels we stayed in on this trip.

And the best part? The insurance companies are paying for all of it.

We’re really good at this, masha’Allah…

Okay okay, I’ll stop now — I know some people get very annoyed that I cope with this whole serious situation by laughing at it. 🙈

*Not: Bu yazı 18 Eylül 2025 tarihinde kaleme alınmıştır. / Note: This text was written on September 18, 2025.