Hastanedeki Odamdan Foucault’ya Sevgilerle… 🏥📚🌈 | by Hasan Metehan Ozkan | Sep, 2025
(English version below 👇)
Dün en son odamda kalmıştık, değil mi?
Bugün sizlere içinde bulunduğum ortamdan, günlük hayat pratiğimden bahsetmek istiyorum biraz;
Odam her ne kadar gerçekten ferah, temiz olsa da; hiç yemek yapmayı, temizliği düşünmesem de ve işi espriye vurarak üstelik tüm bunlar sigorta şirketi tarafından karşılanıyor desem de… hastalık hastalıktır, hastane hastanedir, çeken bilir.
Buranın bir rutini var; hayat sabah 6’da gelen hemşirenin sizi uyandırıp kolunuzdan kan almasıyla başlıyor.
Tıbbi karşılığını bilmiyorum ama bu kanı ben uyanınca alsanız olmuyor mu kardeşim? Kabak çiçeği mi bu, illa güneş değmeden toplanacak?
Sonra sırasıyla oda temizlikçisi, tansiyon, ateş ve serum bağlamaya gelen hemşire, varsa görüntülemeye götürmek için gelen görevli, sabah kahvaltısı, her gün yatak takımlarını değiştiren ekip — ki itiraz kabul etmiyorlar, protokolmüş, her gün değişecekmiş.
Öğlene kadar gelirse doktorun, ardından hadi öğlen yemeği, araya sıkıştırabilirsen bir duş, “Ay biraz dinleneyim” derken bir serum daha, yine tansiyon ve ateş ölçmeye gelen bir hemşire, bulunduğun katta volta atarak ayak açmaca, aaa öğleden sonra atıştırmalığı gelmiş, onu ye, şimdi biraz fırsatın varsa bir şeyler izle, oku, yaz, belki küçük bir geç siesta…
Oldu mu akşam? Yedin mi akşam yemeğini? Biraz daha serum, ilaç derken tumba da yatak… zaten hep yatak…
Ama geceler… ah geceler, sessiz geceeeler…
Sedatif bir şey almadan geçmiyor; bütün düşünceler, ağrılar toplanıp iş birliği yaparak göğsüne çöküyor.
Ben normalde en az 8 saat uyurum, ama burada ne mümkün; sabah hemşiresi dikiliyor başına erkenden…
Yani demem o ki, hastanenin rutinle gelen bir disiplini var; bunu ye, bunu iç, hareket etme, şimdi et, oksijenini tak, dışarı çıkma, kafanı bile uzatma (pencereler açılmıyor zaten), bulunduğun katta volta at, hemşirenin sözünü dinle, protokol neyse sorgulama, olduğu gibi kabul et, gözetliyoruz seni bak ha! Kaydını tutuyoruz…
Sağlığını iyileştirmek için davranışlarını düzenliyoruz, bir nevi seni ıslah ediyoruz…
Neye benziyor sizce? Biraz hapishane ile ortak yanları yok mu?
Elbette aynı şey değil ama soyutlama yaparak bir iktidar ilişkisi olarak bakarsanız eminim siz de benzerlikleri göreceksinizdir.
İşte bu nedenle bugünkü yazımın başlığı:
“Hastanedeki Odamdan Foucault’ya Sevgilerle…”
Ve en tuhafı nedir arkadaşlar, biliyor musunuz?
İnsanın uyum sağlama kabiliyeti gerçekten inanılmazmış; kendinizi bu rutine teslim ederseniz, akşamın nasıl olduğunu, zamanın nasıl geçtiğini anlamazsınız.
Sadece ben değil, Tako bile alıştı buna…
Amaaa!
Bu gerçekliği tamamen ortadan kaldırmak mümkün olmasa da eğmek, bükmek mümkün.
Sadece kendinizin değil başkalarının da ruhuna, hayatına dokunarak ortamı güzelleştirmek mümkün.
Öncelikle şunu söyleyeyim: Genel olarak tüm hemşirelerden, hasta bakıcılardan, temizlik elemanlarından çok memnunuz.
Çok zor bir iş yapıyorlar, oturanını bulmak neredeyse imkânsız ve tüm bu koşturmaca içinde gülümsemeyi, size iyi enerji vermeyi de atlamıyorlar.
Hele bir de kuir/queer hemşirelerim var ki ister istemez onlara ayrı bir sevgi doluyum; kolunda Şeker Kız Candy dövmesi olan erkek hemşiremin gerçekten “hastasıyım”.
Fakat iki gece üst üste işini savsaklayan, hastaya nasıl davranılması gerektiğini bilmeyen, kendisine işini öğretmek zorunda kaldığım bir hemşireye denk geldim ve sinirlerimi bozduğu ilk gecenin karanlığında “Ben bu durumu değiştireceğim, bu rutini kıracağım” dedim.
Sabah Tarkan’dan markete gidip hastane kokusunu kıracak bir oda parfümü ve büyük bir kutu da çikolata almasını istedim.
Kafamdaki oksijen nargilesi zaten bütün gün akvaryum sesi çıkarıyor, ben de YouTube’dan kuş sesleriyle dolu bir zen müziği açtım ve küçük hoparlörüme bağladım.
Lavanta kokusu da ortamı sardı mı, bir güzel…
Çikolata kutusunu da odanın girişine koyup, odaya her gelen çalışana her seferinde ikram etmeye başladık.
Hooop! Her şey değişti.
Odaya giren şaşkınlığını gizleyemedi, ortam şenlendi, muhabbetler arttı, burası daha katlanılabilir bir hale geldi.
Koridordaki salon bitkisini bile ufaktan odaya kaydırmayı düşündüm.
Bunları yaparken hep Fatih Altaylı’yı, onun hapishane ortamını değiştirme çabalarını hatırladım.
Ama size bir şey diyeyim mi?
Hiç mütevazı olamayacağım: Ben zaten buyum.
Bütün hayatım bir aktivist olarak insanların hayatlarına dokunmakla, onlar için bir fark yaratmakla geçti.
LİSTAG böyle kuruldu, Benim Çocuğum belgeseli bu sayede yapıldı…
Şimdi benimkinde yapma zamanı…
Hepinize kocaman sarılıyorum. 🌈
⭐⭐⭐
From My Hospital Room, With Love to Foucault…🏥📚🌈
Yesterday, we left off in my room, didn’t we?
Today I want to tell you a bit about the place I’m in — about my current daily routine.
Even though my room is genuinely airy and clean, even though I don’t have to worry about cooking or cleaning, and even though I can joke that “hey, the insurance company is footing the whole bill”…
— illness is still illness, and a hospital is still a hospital. Only those who go through it really know.
There’s a certain routine here:
Life begins when the nurse barges in at 6 a.m. to wake you up and draw blood.
I don’t know the medical term, but seriously, couldn’t you just take that blood after I wake up, my friend?
It’s not like I’m a zucchini blossom that has to be picked before the sun hits it.
Then one after another they arrive: the cleaning staff, the nurse to check blood pressure, temperature, hook up the IV, the porter to wheel you off to imaging if needed, breakfast, and the team that changes the bed linens *every single day* — no negotiation allowed, apparently “protocol.”
If the doctor shows up by noon, then comes lunch, maybe you sneak in a quick shower, then another IV, another round of temperature and blood pressure, then some laps around the corridor to stretch your legs, oh look — afternoon snack time already! Eat that, maybe watch or read something, write a bit, perhaps even sneak in a late mini-siesta…
And suddenly it’s evening. Dinner.
More IV drips, more meds, and then — boom, back to bed… always the bed.
But the nights… ah, the nights. The silent nights.
They don’t go by without something sedative — because all the thoughts and all the pains team up and press down on your chest like a gang.
Normally I need at least eight hours of sleep. Here? No chance. The morning nurse is already looming over you at dawn.
What I’m saying is: hospitals come with a built-in discipline through routine.
Eat this, drink that, don’t move, okay now move, put your oxygen on, don’t go outside, don’t even stick your head out the window (which doesn’t open anyway), walk only on your assigned floor, obey the nurse, never question the protocol, just accept it as is —
we are watching you, you know!
We are recording you…
We are regulating your behavior to fix your health —
in a way, we are rehabilitating you.
Sound familiar? Doesn’t it resemble prison just a little bit?
Of course, it’s not the same thing, but if you abstract it and look at it as a power relation, you’ll probably see the parallels too.
And that, dear friends, is why today’s piece is titled:
“From My Hospital Room, With Love to Foucault…”
And do you know what’s the strangest part?
Human adaptability is wild. If you just surrender to this routine, you lose track of how the day passes.
Not just me — even Tako got used to it.
Buuut!
While you can’t fully erase this reality, you *can* bend and twist it.
You can make the place lovelier — not just for yourself, but for the souls and lives of others around you.
First of all, let me say this: overall we’ve been super happy with all the nurses, aides, and cleaning staff here.
They do incredibly hard work — it’s almost impossible to find one sitting still — and in the middle of all this chaos, they still manage to smile and give you good energy.
And ohhh, my queer nurses… I can’t help but have a special soft spot for them.
One of the male nurses has a “Candy Candy” tattoo on his arm — I’m honestly his biggest fan.
But… two nights in a row I got stuck with a nurse who slacked off, didn’t know how to treat a patient, and basically forced me to teach her her own job.
That first night she got on my nerves so badly that in the dark I swore:
“I’m going to change this. I’m going to break this routine.”
The next morning I asked Tarkan to go buy a room fragrance to erase the hospital smell and a big box of chocolates.
My oxygen shisha already makes aquarium sounds all day, so I also played a zen playlist full of birdsong on YouTube through my little speaker.
Once the lavender scent started to spread, ohhh it got lovely.
We placed the chocolate box by the door and started offering one to every staff member who came in.
And just like that — poof! Everything changed.
They walked in wide-eyed, the vibe lightened, chatter grew, and the room became so much more bearable.
I even considered stealthily dragging the corridor’s potted plant into the room.
While doing all this I kept thinking of Fatih Altaylı and how he tried to transform the prison environment during his time there.
And you know what?
I won’t even try to be modest here:
This is just who I am.
My whole life as an activist has been about touching people’s lives and making a difference for them.
That’s how LİSTAG was born.
That’s how My Child, the documentary was made.
And now… it’s time to do the same for my own.
Sending you all a huge warm hug. 🌈
*Not: Bu yazı 19 Eylül 2025 tarihinde kaleme alınmıştır. / Note: This text was written on September 19, 2025.
