Diary of a Mad Soul: 30s in a Parallel Universe / Paralel Evrenlerde 30’lar | by Me. | Aug, 2025

And here I am.
Maybe I’m you. Maybe I’m just a breakdown story. You know that moment when you’re watching a movie and you whisper to yourself: “Yeah, I’m the main character of my own film!” And then life hits you and you realize the line between being the star and being just another extra isn’t that clear at all.

While other movies break box office records, mine didn’t even meet expectations. It stayed dim on the big screen, almost forgotten. But maybe this is the turning point of the movie — the same scene, over and over again. And here I am, 31 years old.

Some people say, “It’s just the beginning.” Others say, “You’re already halfway through the road.” And me? I’m just walking my dog, wondering: If parallel universes are real, is that other version of me truly happy right now? What did she do differently that I didn’t?

When I was a kid, I imagined my 30s so clearly: heels clicking on the pavement, perfectly ironed dresses, a strong career, a beautiful home, maybe even a car. Success was supposed to be the prize life handed you. And love? Not a reason, not a goal — just a natural requirement, like air.

But today? Yes, I own heels, a few pairs. Sometimes I wear them. I do have some achievements too, but most days the thought of “I could’ve done better” feels heavier than the taste of success. So here I am, a big “me”… and yet.

As my dog finishes his business on the street, the cold wind slaps my face. Half tipsy from the drinks, half lost in thought, I wonder about that “parallel me.” Does she feel the same wind?

And I ask myself: If you had one chance to pick a regret from the shelf and rewrite it, which one would it be?

Learning that language?
Sticking with that course?
Not quitting that amazing job?
Or maybe just saying “yes” to that coffee?

Maybe our lives are nothing more than the giant ripple effects of the smallest choices.

This might read like a mad person’s diary. A scribble between two glasses of wine. But maybe it’s not just mine — it could be yours too. Because we all have a shelf of regrets. And sometimes, all we need is to take one down and rewrite it.

And of course, I’m writing this because I know in Turkey reading rates are low and very few will ever stumble upon these lines. I’m simply living the small but honest pride of sharing it online — expecting nothing in return.

No, I don’t have a Big in my life. And no, I’m not Carrie Bradshaw. She’s miles ahead, with her massive closet and her New York Times column.
I’m just here, in my small corner of the world, trying to touch you with nothing but my own words.

Love,
Me.

Scroll down for Turkish / Türkçe için aşağı kaydırın

Bir Delinin Günlüğünden: Paralel Evrenlerde 30’lar

Ve işte tam da buradayım.
Aslında ben, senim. Bir çöküş hikâyesiyim belki. Hani bazen film izlerken düşünürsün ya: “Ben de kendi filmimin başrolüyüm yee!” diye. Ama sonra fark edersin ki başrol ile sıradan bir figüran arasındaki çizgi o kadar da net değil.

Filmler gişe rekorları kırarken benim filmim biraz geri kaldı. Beklenen ilgiyi görmedi, o koca perdede sönük bir ışık gibi kaldı. Ama belki de tam da o noktada film dönüyor, yeniden yeniden aynı sahneler oynuyor. Ve ben 31 yaşındayım.

Kimi der ki “yolun başı”, kimi der “artık yolun yarısı”… Ben ise köpeğimle birlikte yalnızca yürürken düşünüyorum: Paralel evrenler gerçekse, oradaki “ben” şu an çok mu mutlu? Peki, neyi farklı yaptı da ben olamadım?

Küçükken 30 yaşıma geldiğimde, gözümün önünde net bir tablo vardı: Ayağımda şık topuklu ayakkabılar, ütülü elbiseler, güçlü bir iş, güzel bir ev ve belki bir araba. Başarı, hayatın yanında verilen ödül gibiydi. Aşk ise bir amaç değil, bir gereklilikti.

Ama bugün? Evet, topuklu ayakkabılarım var, birkaç tane. Arada giyiyorum. Birkaç başarı da var, ama çoğu zaman “daha iyisini yapabilirim” hissi, tatminden ağır basıyor. Yani ben, koca bir “ben”im işte.

Köpeğimin sokakta işini bitirmesini beklerken, soğuk rüzgar yüzüme çarpıyor. Bir yandan alkolün verdiği hafif keyif, bir yandan “paralel evrendeki ben” düşüncesi. Acaba o da aynı rüzgarı hissediyor mu?

Ve kendi kendime soruyorum: Bir pişmanlığınızı raftan alıp değiştirme şansınız olsa, hangisini seçerdiniz? O dili öğrenmek mi? O kursa devam etmek mi? O harika işi bırakmamak mı? Belki de o kahveye “evet” demek mi?

Belki de hayatlarımız küçük seçimlerin devasa etkilerinden ibarettir.

Bu yazı, bir delinin günlüğü olabilir. İki kadeh arası bir satır aralığı. Ama belki de yalnız benim değil, senin de hikâyen. Çünkü hepimizin bir pişmanlık rafı var. Ve bazen tek ihtiyacımız olan şey, oradan bir tanesini indirip yeniden yazmak.

Ve elbette bunu yazmak istiyorum, çünkü biliyorum ki Türkiye’de okuma oranı düşük ve bu satırlara ulaşacak kişi sayısı çok az. Ben ise sadece sosyal medyada paylaşmanın küçük ama haklı gururunu yaşıyorum; hiçbir etki, hiçbir geri dönüş beklemeden.

Hayatımda bir Big yok ve ben Carrie Bradshaw da değilim. O, devasa gardırobu ve köşesiyle New York Times yazarı… Bense burada, kendi küçük dünyamda, kendi kelimelerimle size dokunmaya çalışan biriyim.

Sevgiler ,
Ben .