Chapter 3: Too Short for the Wetland | by Ani.K | Oct, 2025
The trip was supposed to end after two full days of indulgence — a carefully planned food journey, complete with chefs, seasonal ingredients, and every detail accounted for.
Everyone packed up and left on schedule.
Except me.
On impulse, I decided to stay one more night. No plans, no itinerary — just the choice to linger. That night, scrolling aimlessly on my phone, I tapped on the number of a boatman.
At dawn, in the dim half-light, I found myself stepping onto a small boat at Bueng Boraphet. The water stretched endlessly, mirroring the pale sky. I told myself I’d capture a sunrise, something beautiful.
My only companion was a middle-aged man I barely paid attention to. His brief introductions drifted past me — what mattered was the wetland itself, waiting to unfold.
I let my thoughts drift, imagining the glow of the sunrise breaking over the water. The wetland lay still, as if waiting for that first spill of gold.
Beside me, my fellow passenger was busy with his gear. Click, click — tripod legs spread wide, a massive lens laid carefully across his lap, jutting almost beyond the boat’s edge. I couldn’t help but smile. One of us was here for the birds, fully equipped. The other was just hoping for a nice sunrise shot.
ทริปนี้ควรจะจบลงหลังจากสองวันเต็ม ที่อิ่มหนำกับอาหาร ทริปกินที่ถูกวางแผนมาอย่างดี มีเชฟ มีวัตถุดิบตามฤดูกาล ทุกอย่างถูกคิดเผื่อไว้จนสมบูรณ์
ทุกคนเก็บกระเป๋ากลับตามกำหนด
ยกเว้นฉันคนเดียว
ฉันตัดสินใจอยู่ต่ออีกคืน แบบปุบปับ ไม่มีแผน ไม่มีตารางในหัว แค่เลือกจะอยู่เฉย ๆ คืนนั้นไถหน้าจอไปมา แล้วจิ้มโทรหาคนขับเรือ
รุ่งเช้า ท่ามกลางความมืดมิด ฉันขึ้นเรือลำน้อยที่บึงบอระเพ็ด พื้นน้ำทอดยาวสุดสายตา สะท้อนฟ้าสลัวราง ตั้งใจว่าจะถ่ายพระอาทิตย์ขึ้นสวย ๆ สักหน่อย
ผู้ร่วมทางมีเพียงหนึ่งเดียว — ชายวัยกลางคนที่ฉันไม่ได้สนใจนัก คำแนะนำของเขาเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไป เพราะสิ่งที่รออยู่ตรงหน้าคือบึงกว้างที่ฉันไม่เคยได้เห็นจริง ๆ มาก่อน
ฉันปล่อยใจล่องลอย คิดถึงแต่แสงแรกของวันว่าจะสวยแค่ไหน น้ำที่ทอดยาวเบื้องหน้าดูสงบเหมือนกำลังรอแสงทองโผล่พ้นขอบฟ้า
ข้าง ๆ กัน เพื่อนร่วมทางเริ่มจัดแจงข้าวของ เสียงขาตั้งถูกกางดัง แกร๊ก ๆ เลนส์ยาวมหึมาแทบจะยื่นออกไปนอกเรือถูกวางลงอย่างมั่นใจ ฉันเหลือบมองแล้วได้แต่ยิ้ม — คนหนึ่งเตรียมมาดูนกจริงจัง อีกคนแค่อยากถ่ายพระอาทิตย์ขึ้นสวย ๆ
As the boat glided across the water, the boatman kept talking about the famous crocodiles of Bueng Boraphet. He spoke with such pride, as if describing local celebrities. I, however, have never been fond of reptiles. So I just nodded politely, staying silent, my eyes fixed instead on the horizon where the morning light would soon appear.
The first bird rose into the golden morning light.
My companion’s shutter went off in rapid bursts, accompanied by half-whispered words naming the species as if from memory.
I froze, wide-eyed. Damn… that’s beautiful.
ระหว่างที่เรือค่อย ๆ แล่นไปกลางบึง คนเรือก็เอาแต่เล่าเรื่องจระเข้ที่โด่งดังประจำบึงบอระเพ็ด เสียงเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจราวกับเล่าเรื่องเพื่อนบ้านชื่อดังสักคน แต่ฉันกลับไม่อินกับสัตว์เลื้อยคลานสักเท่าไหร่ ได้แต่พยักหน้าเงียบ ๆ ฟังไปพลาง มองหาขอบฟ้าเช้าวันใหม่ไปพลาง
นกตัวแรกโผบินตัดผ่านแสงเช้าสีทอง
เสียงชัตเตอร์รัว ๆ ของเพื่อนร่วมทางดังขึ้นทันที พร้อมคำบอกเล่าถึงชื่อนกที่ปรากฏในเลนส์ของเขา
ฉันตาค้าง — เฮ้ย… สวยนี่หว่า!
Now it was getting exciting…
In my mind, “waterbirds” had always meant the same lanky egrets I’d seen in rice fields. But this was something else entirely. It was the start of migration season, when flocks of birds escape the cold and arrive here at Bueng Boraphet. It may not have been the peak, but for a beginner like me, it was more than enough to leave me wide-eyed with wonder.
เริ่มสนุกแล้วสิ… ในหัวฉัน ภาพของ “นกน้ำ” มีแค่นกกระยางขายาว ๆ ที่คุ้นตาตามทุ่งนา แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้ามันต่างไปมาก นี่คือต้นฤดูที่ฝูงนกอพยพหนีหนาวบินมาถึงบึงบอระเพ็ด อาจจะยังไม่ใช่ช่วงพีคที่สุด แต่สำหรับมือใหม่อย่างฉัน มันช่างตื่นตาตื่นใจเกินกว่าจะนั่งเฉยได้
