Ay Işığında!. Bir ömrüm daha olsa, yine beklerdim. | by Efran

Ay Işığında!

Bir ömrüm daha olsa, yine beklerdim.

Bekledim.
Çok bekledim sevgili.
Sanki yüzyıllar oldu.

Oysa ortalama insan ömrünün yarısındayım.
Bakma sen anne babamın benim yaşımda üç çocuğu olmasına…
Onlara da sorsalar beklerlerdi, bir ömür yüreğini ısıtan, gözlerinde güneş gibi bir aydınlık ile yaşamayı.

Sormamışlar onlara.
Ama onlar bana seçme şansı verdi.
Şükür sebebi…

Belki çok defa yollarımız bir kavşakta kesişti.
Belki ben hazır değildim, belki senin acelen vardı.
Bekledim. Neyi beklediğimi bilmeden, niye beklemediğimi anlamadan…

Gün bugün, an şu anmış.
Mehtaplı bir gece ve her şeyi kabullendiğim, öfkemi nadasa bırakıp sorgulamayı hayatımdan çıkardığım dönemde karşılaşmakmış alınyazısı.

Yine de anlamamıştım, aşkın bin türlü hali olduğunu…
Beklediğimin sen olduğunu da anlamam zaman almıştı.

Tüm maskelerimden arınıp, anda kalmayı öğrendiğimden beri…
Keyifle sohbet ederken ışık saçan gözlerinin sadece bana öyle baktığını anlamamıştım.

Eski alışkanlıklarına veda eden bir kadındım;
Yeni başlangıçlara yelken açmış, değişmiş, dönüşmüştüm.

Duygularıma yeni isimler verirken, seninle tamamlanmanın dayanılmaz hafifliği ile öyle meşguldüm ki…
Aşk bu muydu?
Sorgulayarak öğrenmeyi bıraktığımdan beri “Vakti gelince anlarım” deyip yaşıyordum.

Derler ki, her nasip vaktine esirdir.

Bir Azeri şarkısının ezgisinde itiraf etmiştik.
Sessiz kelimeler dökülüvermisti gönlüme.
Hislerimize kulak vermiş, varlığımızı “aşk”a armağan etmiştik.

Bekledim.
Çok bekledim sevgili.

Pişman mıyım?
Asla!
Bir ömrüm daha olsa yine beklerdim.

Şarkıda dediği gibi:
“Men seni gördüm ay ışıqında
Könlümü verdim ay ışıqında.”

Source link